تک دانه «امید»،همان که همیشه حتی در سخت ترین شرایط هم ته دلم وول میخورد و میگفت"هی..من با توام..نترس..بزن بریم"کپک زده.از بچگی یاد گرفته ام چیزی که کپک میزند را باید هر چه سریع تر دور انداخت چرا که دیگر به هیچ دردی نمیخورد.نا امیدی خوب نیست.اما من با «امید» کپک زده م چه کنم؟!
